روزه در نهج البلاغه

 چه بسيار روزه دارى كه از روزه خود جز گرسنگى و تشنگى بهره‏اى نبرد و بسيار شب زنده دارى كه از شب زنده داريش بهره‏اى غير از بيدارى و رنج ندارد، چه خوب است خواب عارفان زيرك و افطارشان.

(نهج البلاغه، حكمت 145)

كم من صائمٍ ليس له من صيامه الّا الجوع و الظّمأ، و كم من قائمٍ ليس له من قيامه الّا السّهر و العناء، حبّذا نوم الأكياس و افطارهم.»

چه بسيار روزه دارى كه از روزه خود جز گرسنگى و تشنگى بهره‏اى نبرد و بسيار شب زنده دارى كه از شب زنده داريش بهره‏اى غير از بيدارى و رنج ندارد، چه خوب است خواب عارفان زيرك و افطارشان.

(نهج البلاغه، حكمت 136)

«لكلّ شى‏ءٍ زكاةٌ و زكاة البدن الصّيام.»

براى هر چيزى زكاتى است و زكات بدن روزه گرفتن است.

(نهج البلاغه، حكمت 252)

«فرض اللّه الصّيام ابتلاءً لاخلاص الخلق.».

خداوند روزه را آزمايشى براى اخلاص بندگانش قرار داد.