چندسالی می‌شود که از خدا فاصله گرفته‌ام، فکر می‌کنم دیگر خدا دوستم ندارد، و این هم به خاطر گناهانی است که در حق خودم انجام داده‌ام، البته کار خوب هم انجام داده‌ام و آن اینكه اعضای بدنم را اهدا كرده‌ام …به نظر شما خداوند من را می‌بخشد؟
از این كه سوال خود را با گروه اخلاق و تربیت در میان گذاشتید از شما كمال تشكر و قدر دانی را دارم و امیدوارم كه خداوند همه ما را مورد لطف و مهربانی خود قرار بدهد.
همه ما طعم محبت مادر را چشیده‌ایم، مادری كه آغوش پر مهرش همیشه به روی فرزند گشوده است و از هیچ كمكی نسبت به او دریغ ندارد. ولی همین مادر كه در مهربانیش هیچ كسی تردید ندارد، گاه‌گاهی بدلیل بازیگوشی و بی توجهی و یا عناد و سركشی كودك، چاره‌ای جز تنبیه او نمی‌بیند. البته این تنبیه نیز از روی مهر و علاقه است.
محبت مادر قطره‌ای از دریای محبت خالق مادر است، نسبت به بندگانش. خدای مهربان، از روی حب و عشق انسان‌ها را خلق كرد و از هیچ كمكی برای هدایت آنها دریغ نورزیده است، فطرتی داد كه خداخواه است، عقلی كه چراغ راه است، پیامبران و اولیایی كه راهبر و راهنما هستند.
ولی این بندگان هستند كه روز به روز از نعمت‌های این خدای مهربان در جهت خلاف و گناه استفاده می‌كنند و روز به روز از خدای مهربان دیرتر می‌شوند، و خاصیت گناه ایجاد ناامیدی در دل انسان‌ها است و انسان تصور می‌كند كه دیگر در درگاه خداوند جایگاهی ندارد و لذا این ناامیدی او را روز به روز به عمق و لجن زار گناه بیشتر فرو می‌برد.
اما اگر هر انسان گناه كاری قبل از این كه بخواهد به ناامیدی برسد می‌فهمید كه خداوند بخشنده و مهربان است ، هیچ گاه از درگاهش ناامید نمی‌شد چون خود خداوند در قرآن كریم فرموده است:
بگو: «اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كردهاید! از رحمت خداوند نومید نشوید كه خدا همه گناهان را مىآمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.». [1]
و در آیه دیگری می فرماید:
«و به درگاه پروردگارتان بازگردید و در برابر او تسلیم شوید، پیش از آنكه عذاب به سراغ شما آید، سپس از سوى هیچ كس یارى نشوید.» [2]
این بندگان هستند كه روز به روز از نعمت‌های این خدای مهربان در جهت خلاف و گناه استفاده می‌كنند و روز به روز از خدای مهربان دیرتر می‌شوند، و خاصیت گناه ایجاد نا امیدی در دل انسان‌ها است و انسان تصور می‌كند كه دیگر در درگاه خداوند جایگاهی ندارد و لذا این نا امیدی او را روز به روز به عمق و لجنزار گناه بیشتر فرو می‌برد
اگر حال بسیارى از مجرمان را در نظر بگیریم كه بعد از انجام گناهان كبیره چنان ناراحت و پشیمان مىشوند كه باور نمىكنند راه بازگشتى به روى آنها باز باشد و آن چنان خود را آلوده مىدانند كه با هیچ آبى قابل شستشو نیستند ، مىپرسند آیا به راستى گناهان ما قابل بخشش است؟
آیا راهى به سوى خدا براى ما باز است؟ آیا پلى در پشت سر ما وجود دارد كه ویران نشده باشد؟ مفهوم آیه را به خوبى درك مىكنیم، زیرا آنها آماده هر گونه توبهاند ولى گناه خود را قابل بخشش نمىدانند، مخصوصا اگر بارها توبه كرده باشند و شكسته باشند.
این آیه به همه آنها نوید مىدهد كه راه به روى همه شما باز است.
لذا” وحشى” جنایتكار معروف تاریخ اسلام و قاتل” حمزه سید الشهداء” هنگامى كه مىخواست مسلمان شود از این مىترسید كه توبهاش پذیرفته نگردد، زیرا به راستى گناه او بسیار سنگین بود، جمعى از مفسران مىگویند: آیه فوق نازل شد و درهاى رحمت الهى را به روى وحشى و وحشی‌هاى توبهكار گشود. [3]
باز در روایت دیگری
خدای متعال به حضرت داوود (علیه السّلام) فرمود:
«ای داوود، اگر روی گردانان از من چگونگی انتظارم برای آنان، مدارایم با آنان و اشتیاق مرا به ترک معصیت هایشان می‌دانستند، بدون شک از شوق آمدن به سوی من قالب تهی كرده و بند بند وجودشان از محبّت من از هم می‌گسست». [4]
پس در عین حال كه باید مراقب اعمال خود بوده و از محرمات پرهیز كنیم؛ اگر خطا و گناهی نیز از ما سر زد، بلافاصله باید توبه كنیم. خدای بزرگ تمامی بندگان خویش را دوست دارد حتی گناه كاران را مشروط به اینكه از گناه خود توبه كرده باشند. چون فرموده است:
«بدرستیكه خداوند توبه كنندگان و تطهیر كنندگان را دوست دارد.» [5]
«و به درگاه پروردگارتان بازگردید و در برابر او تسلیم شوید، پیش از آنكه عذاب به سراغ شما آید، سپس از سوى هیچ كس یارى نشوید»
خداوند بازگشت بندگانش را بسیار دوست دارد همان گونه كه در روایتی از امام باقر علیه السلام می خوانیم كه حضرت فرمودند:
«خداوند از توبه بنده اش بیش از کسی که مرکب و توشه خود را در بیابان در یک شب تاریک گم کرده و سپس آن را بیابد شاد می گردد.» [6]
و اگر این برگشت و توبه همراه با اعمال خیر باشد ، قطعاً انسان شامل لطف الهی شده است همان گونه كه خداوند در وصف توبه كاران واقعی می فرماید:
مگر کسی توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند. پس آنانند که خدا بدی هایشان را به حسنات تبدیل می‌کند و خدا آمرزنده ی مهربان است.[7]
هنگامى كه انسان توبه مىكند و ایمان به خدا مىآورد دگرگونى عمیقى در سراسر وجودش پیدا مىشود، و به خاطر همین تحول و انقلاب درونى سیئات اعمالش در آینده تبدیل به حسنات مىشود، اگر در گذشته مرتكب قتل نفس مىشد در آینده دفاع از مظلومان و مبارزه با ظالمان را جاى آن مىگذارد، و اگر زناكار بود بعدا عفیف و پاكدامن مىشود و… این توفیق الهى را در سایه ایمان و توبه پیدا مىكند.
پی نوشت:
[1]. قُلْ یَاعِبَادِىَ الَّذِینَ أَسْرَفُواْ عَلىَ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ. [زمر آیه 53]
[2]. وَ أَنِیبُواْ إِلىَ رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُواْ لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَكُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنصَرُون. [زمر آیه 54]
[3]. تفسیر نمونه، ج19، ص: 502. ذیل آیه 54 زمر
[4].”یا دَاودُ، لَو یَعلَمَ المُدَبِّرُونَ عَنّی کَیفَ انْتِظَاری وَ شَوقی وَ رِفْقِی إلَی تَرکِ مَعاصِیهِم لَمَاتُوا شََوقاً وَ تَقَطّعَتْ أوصَالُهُم مِن مَحَبَتی. [کشف الاسرار؛ ج 3 ص 357]
[5]. ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین [بقره آیه 222]
[6]. اصول کافی، ج 2 باب التوبه..
[7]. إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا. [سوره فرقان آیه 70]
منبع: سایت رهروان ولایت
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.